Nowe badania sugerują, że spożywanie nadmiernych ilości soli może sprzyjać pogorszeniu funkcjonowania poznawczego poprzez destabilizację białka tau. Występuje ono prawie wyłącznie w komórkach nerwowych, a jego zaburzone funkcjonowanie wiąże się m.in. z chorobą Alzheimera oraz innymi formami demencji.  

Wpływ spożywania soli na pogorszenie funkcji poznawczych badał dr Giuseppe Faraco, adiunkt badań neurologicznych w instytucie badawczym Weill Cornell Medicine w Nowym Jorku. Sformułowane przez niego wnioski opublikowano w czasopiśmie naukowym Nature Neuroscience.

Naukowiec odkrył, że dieta bogata w sód prowadzi do demencji u myszy, powodując w ich organizmach nadprodukcję cząsteczki, która sprzyja stanom zapalnym mózgu. Cząsteczka o nazwie interleukina-17 (IL-17) powstrzymuje komórki mózgowe przed wytwarzaniem tlenku azotu. Odgrywa on istotną rolę w rozszerzaniu naczyń krwionośnych, co umożliwia przepływ krwi. Zatem niewystarczający poziom tlenku azotu prowadzi do niedokrwienia mózgu.

Podczas badań na myszach wykazano, że dieta z nadmiarem soli wywołała wysoki poziom IL-17, co z kolei obniżyło poziom tlenku azotu i zmniejszyło przepływ krwi o 25%. Na podstawie tego eksperymentu, Faraco wysnuł hipotezę na temat tego, że wysoki poziom sodu w diecie powoduje u ludzi demencję właśnie ze względu na niewystarczające dokrwienie mózgu. Okazało się jednak coś zupełnie innego.

8-tygodniowe myszy były karmione dietą o wysokiej zawartości sodu przez 4-36 tygodni. Zespół badawczy pod kierownictwem dr Faraco przeprowadził u nich badania behawioralne, mózgowo-naczyniowe oraz molekularne, które ujawniły, że niski poziom tlenku azotu wywołany dietą o wysokiej zawartości soli wpłynął na zachowanie białka tau w mózgu.

Nadmierne gromadzenie się białka tau jest znakiem rozpoznawczym choroby Alzheimera. Choć w normalnych ilościach białko to wspiera neurony poprzez stabilizację struktur transportujących do nich substancje odżywcze, w momencie, gdy staje się ono niestabilne, zaburza ich prawidłową pracę.

Naukowcy odkryli, że nadmiar tlenku azotu hamuje aktywność wywołaną przez szereg enzymów, co prowadzi do upośledzonego funkcjonowania białka tau. W wyniku tego odłącza się ono od cytoszkieletu, gromadzi się w mózgu i powoduje zaburzenia poznawcze.

Na podstawie wcześniejszych odkryć zdecydowano się na połączenie diety z wysoką zawartością soli, która powoduje ograniczony przepływ krwi w mózgu razem z aplikacją przeciwciał, które utrzymują białka tau pod kontrolą. Takie rozwiązanie zdało egzamin – myszy wykazywały wówczas normalne funkcjonowanie poznawcze, mimo ograniczonego przepływu krwi w mózgu. Dzięki temu naukowcy ostatecznie udowodnili, że bezpośrednią przyczyną demencji jest białko tau, a nie niedokrwienie mózgu.

Oczywiście wyniki badania nie zmieniają faktu, że należy ograniczać ilość spożywanej soli. Unikamy wówczas nie tylko chorób neurodegeneracyjnych, ale także wszelkich chorób naczyniowych.

Według najnowszych badań oporność na antybiotyki zwiększyła się ponad dwukrotnie w ciągu ostatnich dwudziestu lat. Wstępne wyniki zaprezentowane podczas United European Gastroenterology Week sugerują, że oporność na antybiotyki powszechnie stosowane w zakażeniu Helicobacter pylori, bakterii związanej z wrzodem żołądka, chłoniakiem i rakiem żołądka, wzrosła w ostatnich latach.

W badaniu dotyczącym ponad 1200 osób z 18 krajów europejskich naukowcy odkryli, że oporność na klarytromycynę – antybiotyk stosowany zwykle w leczeniu H. pylori, wzrosła z 9,9% w 1998 r. do 21,6% w ubiegłym roku. Podobne wzrosty oporności zaobserwowano w przypadku lewofloksacyny i metronidazolu.

W ostatnich latach oporność na antybiotyki stała się coraz większym problemem na całym świecie i zwróciła uwagę światowych liderów, takich jak Światowa Organizacja Zdrowia. W samej Europie i USA co najmniej 56 tys. osób umiera co roku w wyniku bezpośredniego zakażenia bakteriami opornymi na antybiotyki.

Zakażenia H. pylori są skomplikowane w leczeniu i wymagają kombinacji leków. Bakteria zazwyczaj infekuje żołądek i powoduje zapalenie błony śluzowej, co skutkuje pojawieniem się wrzodów. Szacuje się, że ponad połowa światowej populacji jest zarażona bakterią, jednak nie jest ona niebezpieczna, dopóki nie pojawią się wrzody.

„Przy rosnącym wskaźniku oporności na powszechnie stosowane antybiotyki, takie jak klarytromycyna, opcje leczenia bakterii H. pylori staną się nieskuteczne, jeśli nowe strategie leczenia pozostaną nierozwinięte.” – powiedział główny autor badania, Francis Megraud. – „Zmniejszona skuteczność obecnych terapii może utrzymać wysoką częstość występowania raka żołądka oraz choroby wrzodowej, jeśli oporność na leki będzie nadal rosła w tym tempie.”

H. pylori został również zidentyfikowany jako czynnik ryzyka raka żołądka i uznany za trzecią wiodącą przyczynę zgonów z powodu raka na świecie. Badanie wykazało, że najwyższe wskaźniki oporności H. pylori na klarytromycynę miały południowe Włochy – 39,9%, Chorwacja – 34,6% oraz Grecja 30%. Według naukowców te wysokie poziomy są w dużej mierze przypisywane nadużywaniu antybiotyków w typowych dolegliwościach, takich jak przeziębienie i grypa.

Wyniki najnowszych badań skupiających się na leczeniu nadciśnienia sugerują, że tabletki na nadciśnienie najlepiej zażywać przed snem, a nie, jak dotychczas zalecano, rano. Pora ta nie tylko sprzyja unormowaniu ciśnienia krwi, ale również znacznie zmniejsza ryzyko śmierci z przyczyn sercowo-naczyniowych, czyli na skutek zawału lub udaru.

Naukowcy postanowili przeanalizować dane medyczne zgromadzone przez Hygia Chronotheraphy Trial, czyli największe i najdłużej trwające badanie kliniczne, którego celem jest zbadanie wpływu stosowania leków na nadciśnienie na ryzyko wystąpienia zespołu objawów klinicznych związanych z zaburzeniami krążenia.

Losowo podzielono 19084 osób chorujących na nadciśnienie – połowa z nich miała przyjmować przepisane przez lekarzy leki rano, a druga połowa o zmienionej porze, dopiero przed snem. Okres obserwacji trwał 6 lat, w trakcie których pacjenci przynajmniej raz w roku zostali poddani 48-godzinnemu ambulatoryjnemu badaniu ciśnienia krwi.

Wyniki przeprowadzonej analizy wykazały, że pacjenci, którzy przyjmowali leki na nadciśnienie przed snem, posiadali bardziej unormowane ciśnienie, a co najważniejsze – znacznie rzadziej doświadczali śmierci lub choroby z powodu problemów sercowo-naczyniowych.

Zdaniem specjalistów przyjmowanie tabletek na nadciśnienie przed snem może zmniejszyć ryzyko śmierci z powodu chorób sercowo-naczyniowych o 66%, udaru mózgu o 49%, niewydolności serca o 42%, a z powodu rewaskularyzacji wieńcowej (zabiegu, który ma na celu przywrócenie prawidłowego krążenia poprzez poszerzenie lub pomostowanie tętnic wieńcowych) o 40%. Pod uwagę brano także zmienne, które mogłyby mieć wpływ na wyniki, m.in. płeć, wiek, poziom cholesterolu, nałogi, choroby nerek czy cukrzycę typu 2.

Jedyne ograniczenie, które posiadało wyżej opisane badanie, to to, że jego uczestnicy należeli do jednej grupy etnicznej – białoskórych Hiszpanów. Mimo wszystko na korzyść badania przemawia przede wszystkim jego skala oraz długi czas trwania. Naukowcy nie potrafią jednak uzasadnić, dlaczego leki na nadciśnienie lepiej działają na organizm, gdy są przyjmowane przed snem. Być może ma to związek z cyklami snu.

Nowe badania sugerują, że regularne picie nawet niewielkich ilości alkoholu jest bardziej niebezpieczne dla zdrowia naszego serca niż sporadyczne upijane się. Zdaniem naukowców codzienne spożywanie alkoholu zwiększa ryzyko migotania przedsionków, czyli najczęstszego zaburzenia rytmu serca, które polega na nieskoordynowanym pobudzeniu przedsionków serca. Zwykle wiąże się ono z niewydolnością serca – pacjenci odczuwają kołotania, duszność, a także w klatce piersiowej.

Odgórne zalecenia dotyczące spożywania alkoholu koncentrowały się dotychczas przede wszystkim na ograniczaniu ilości, w jakich alkohol jest pity. Najnowsze badania sugerują jednak, że znacznie niebezpieczniejsze jest częste picie alkoholu niż sporadyczne spożywanie go w większych ilościach. Do takich wniosków doszli naukowcy z Koreańskiego Szpitala Anam w Seulu, którzy przedstawili swoje odkrycia w międzynarodowym, naukowym czasopiśmie kardiologicznym Europace.

Migotanie przedsionków stanowiące najczęstsze zaburzenie rytmu serca posiada wiele niebezpiecznych powikłań i znacznie obniża jakość życia. Większość ludzi odczuwa wówczas nieprzyjemne kołotania serca, duszność, zawroty głowy oraz ból w klatce piersiowej. Upośledzenie pracy serca następuje w wyniku choroby serca, powikłania lub operacji. W niektórych przypadkach za powód uznawane jest także nieleczone nadciśnienie oraz, jak się okazuje, częste spożywanie alkoholu. Główne z następstw migotania przedsionków to gromadzenie się krwi w dolnych komorach serca, co zwiększa prawdopodobieństwo śmiertelnie niebezpiecznych zakrzepów, prowadzących do zawałów i udarów.

Naukowcy odkryli, że ryzyko migotania przedsionków rośnie wraz z częstym spożywaniem alkoholu. dokładniej wykazano, że każde 12 g alkoholu, czyli odpowiednik mniej więcej jednego drinka w tygodniu, zwiększa ryzyko migotania przedsionków o 8%.

W 2009 roku przeanalizowano dane medyczne dotyczące blisko 10 mln pacjentów znajdujących się bazie Koreańskiego Krajowego Ubezpieczenia Zdrowotnego zawierającego dane prawie wszystkich pacjentów placówek medycznych w Korei Południowej. Żadna z branych pod uwagę osób nie posiadała migotania przedsionków, jednak każda wypełniła ankietę na temat swojego spożycia alkoholu. Analizę zaktualizowanych danych powtórzono w 2017 roku, aby zweryfikować zmiany, które zaszły w życiu pacjentów.

Oceniono wpływ zarówno cotygodniowego spożywania alkoholu, jak i sporadycznego upijania się na nabycie migotania przedsionków. Analiza wykazała, że znacznie niebezpieczniejsze jest cotygodniowe picie alkoholu, nawet jeśli wiąże się ono z mniejszą ilością przyswajanej substancji. Im częściej spożywano alkohol, tym gorsze były wyniki zdrowotne. Korelacja ta była obserwowana niezależnie od płci oraz wieku.

Badacze zwracają uwagę na to, że regularne spożywanie alkoholu może wywoływać pojedyncze epizody migotania przedsionków, jednak jeśli dana osoba nie zmieni swojego stylu życia, może doprowadzić to do nieodwracalnej choroby, a nawet śmierci.