Światowe media, obiegła niedawno informacja jakoby domowe zwierzęta, takie jak psy czy koty, również musiały zostać zaszczepione przeciwko wirusowi SARS-CoV2. Czy nasi pupile stanowią dla nas realne zagrożenie? Na to pytanie starali się odpowiedzieć badacze z Earlhham Institute i University of Minnesota w artykule naukowym na łamach czasopisma Virulence.

 

Zgodnie z ich prognozami, dalsza ewolucja koronawirusa, może doprowadzić do sytuacji, w której hodowla zwierząt może stać się niebezpieczna dla zdrowia ludzi. Jeden z autorów badania Cock van Oosterhout, zauważa jednak że podczas gdy psy i koty mogą zachorować na COVID-19, nie zanotowano dotąd przypadku aby ludzie zarazili się tą chorobą od domowych zwierząt.

 

Reakcją na takie niebezpieczeństwo, zdanim badaczy, powinno być wytworzenie szczepionek dedykowanych dla naszych pupili. Wszystko to z powodu obaw przed mutacją wirusa w organiźmie zwierząt, która może doprowadzić do powstania zupełnie nowego zagrożenia. Niebezpieczne mutacje koronawirusa, stanowiłyby długofalowe zagrożenie dla całej ludzkości, a każdy nowy wariant wymagałby kolejnej szczepionki, która aby dotrzymać standardom musiałaby powstawać przynajmniej kilka lat. Istnieją już pewne preparaty, przeznaczone właśnie dla psów i kotów, lecz są one dopiero w fazie rozwoju.

Logika nakazuje przyznać, że trudny do oszacowania rezerwuar nowych odmian wirusa, rozwijający się bez kontroli, wśród otaczających nas zwierząt, ma prawo budzić niepokój. Tym ważniejsze, powinno być więc wynalezienie uniwersalnego leku, który pozwoliłby na zwalczanie koronawirusa. Szczepionki to jedynie tymczasowe rozwiązanie, które w miarę postepowania mutacji i pojawiania się nowych wariantów wirusa, nie dadzą nam realnej ochrony przed zarażeniem. Niczym nie różnią się one od szczepionek na grypę, które przygotowują nas wyłącznie na zaledwie ułamek szczepów tego wirusa.

 

Naukowcy odkryli jeden ze sposobów, w jakim komórki odpornościowe stają się dysfunkcyjne wraz z wiekiem, prowadząc do procesów zapalnych, które odgrywają rolę w większości chorób związanych z wiekiem – od raka po osłabienie funkcji poznawczych. Wstępne badanie wskazuje na możliwość odwrócenia dysfunkcji immunologicznej, a co za tym idzie, istnieje możliwość opracowania specjalistycznych terapii przeciwdziałających starzeniu się.

 

Wraz z wiekiem, ludzki układ odpornościowy staje się coraz bardziej dysfunkcyjny, przez co może wolniej reagować na infekcje, a w niektórych przypadkach, wadliwe komórki odpornościowe zaczynają atakować zdrowe komórki, powodując przewlekłe stany zapalne niskiego stopnia. Niektórzy badacze zakładają, że to przewlekłe zapalenie odgrywa główną rolę w wielu chorobach związanych z wiekiem, szczególnie w mózgu.

 

Neurolodzy z Uniwersytetu Stanforda zastanawiali się co może być przyczyną związanej z wiekiem dysfunkcji odpornościowej i czy ta przewlekła aktywność zapalna może odgrywać rolę w osłabieniu funkcji poznawczych. Kluczowe pytanie brzmi - czy można spowolnić lub odwrócić ten szkodliwy mechanizm?

 

W swoich badaniach neurolodzy skupili się na hormonie o nazwie prostaglandyna E2. Wcześniej stwierdzono, że poziom tego konkretnego hormonu wzrasta wraz z wiekiem. Wiadomo również, że prostaglandyna E2 promuje aktywność zapalną w komórkach odpornościowych.

W pierwszej kolejności naukowcy określili, w jaki sposób prostaglandyna E2 inicjuje aktywność zapalną makrofagów – białych krwinek odpornościowych. Podczas eksperymentów na zwierzętach i testów na komórkach ludzkich in vitro odkryto kompleksowy łańcuch zdarzeń pokazujący, w jaki sposób hormon prostaglandyna E2 bezpośrednio wyzwala dysfunkcjonalną aktywność zapalną makrofagów.

 

W dalszej części badań potwierdzono, że starsze makrofagi wytwarzają znacznie więcej prostaglandyny E2 niż ich młodsze odpowiedniki. Oprócz tego, te starzejące się makrofagi mają większą liczbę powierzchniowych receptorów EP2, które wiążą prostaglandynę E2.

 

Ostatnia część badań dotyczyła hamowania mechanizmu prostaglandyna E2-EP2. Wstępne eksperymenty in vitro ujawniły transformację starych komórek makrofagów, gdy ten mechanizm został zakłócony. Zanikły cechy zapalne, a stare komórki zostały skutecznie odmłodzone. Hamowanie tego mechanizmu w starszych mysich modelach osłabienia funkcji poznawczych dało jeszcze bardziej imponujące wyniki - stare myszy otrzymujące eksperymentalny lek blokujący wiązanie prostaglandyna E2-EP2 wykazały odwrócenie spadku funkcji poznawczych, a podczas serii testów poznawczych osiągnęły wyniki porównywalne do młodych myszy.

 

Neurolodzy wskazują, że opisany wyżej mechanizm może odmładzać mózg. Jednak jest to dopiero wstępne odkrycie, które wymaga potwierdzenia na człowieku. Jeśli podobne korzystne efekty zostaną uzyskane podczas testów klinicznych na ludziach, w przyszłości z pewnością powstaną specjalne terapie odmładzające oraz cofające demencję.

 

Śmiertelność na COVID-19 u zwierząt, może znacznie przekraczać wszelkie szacunki dotyczące ludzkich ofiar. Mowa tu nie tylko o domowych pupilach takich jak koty, psy czy kanarki ale i innych naczelnych takich jak chociażby goryle czy szympansy.

Przed kilkoma dniami magazyn Science donosił o zachorowaniu na COVID-19 dwóch goryli z Parku Safari w San Diego. Pozostałe 8 zwierząt nie zostało jeszcze zbadanych lecz kilka z nich przejawia już symptomy zarażenia. Nowiny z San Diego zaniepokoiły badaczy zajmujących się ochroną goryli. Jeszcze przed pandemią, ludzkie wirusy uderzające w układ oddechowy doprowadziły 20% wszystkich zgonów wśród górskich goryli w Afryce. Ponieważ małpia forma enzymu konwertującego angiotensynę 2, której to wirus używa do przedostawania się do komórek, jest identyczna z ludzką, COVID-19 dla wielu z nich może być wyrokiem śmierci.

Podobne obawy, wyraził badacz z Instytutu Nauki i Techniki Skolkovo, Ilya Gomyranov. Zgodnie z jego słowami:

 "Największy strach dotyczy przenoszenia się wirusa na naszych najbliższych krewnych: szympansy, goryle i orangutany, a także inne naczelne, z których wiele jest na skraju wyginięcia i żyje w grupach w bliskim kontakcie na ograniczonym obszarze"

Dodał on również, że jego zdaniem, pomimo faktu, że wiele ogrodów zoologicznych jest zamkniętych dla zwiedzających, infekcja goryli może być przenoszona przez pracowników. Podobne mechanizmy działają również poza ogrodami zoologicznymi, dlatego też naukowcy starają się odseparować populacje naczelnych, zamykając lasy i ograniczając narażenie tych zwierząt na działania wirusa do minimum. Tego typu działania nie mogą jednak trwać w nieskończoność. Choć turystyka była początkowo zakazana we wszystkich schroniskach małp w Afryce, niektóre zostały wznowione, ponieważ dochód ma kluczowe znaczenie dla utrzymania i zdrowia ludzi mieszkających w pobliżu.

Podobne problemy dotyczą oczywiście wielu gatunków zwierząt. Warto przypomnieć, że jeszcze w kwietniu ubiegłego roku, tygrys z ogrodu zoologicznego w dzielnicy Bronx w Nowym Jorku, miał problemy oddechowe, które jak się okazało również zostały spowodowane koronawirusem. Potwierdzono również przypadek zakażenia psa z Hongkongu, który w lutym i na początku marca, uzyskał dwukrotnie wynik pozytywny na SARS-CoV-2. Dodatkowo opublikowane na łamach BioRxiV wyniki chińskich badań, które udało się uzyskać w warunkach laboratoryjnych, wskazują na to, że wirus SARS-CoV-2 może infekować koty oraz fretki domowe, ale nie replikuje się u psów, kur, kaczek i świń.

Szczepienia na COVID-19 trwają od 15 grudnia 2020 roku. Od tego czasu w wielu krajach doszło do zintensyfikowania pandemii. Czy to oznacza, że szczepionki nie pomogą zwalczyć koronawirusa?

Wiele wskazuje na to, że mamy obecnie do czynienia z tzw. patogenicznym pobudzeniem i wzmocnieniem chorób przez szczepienia.

Jego przyczyną jest podobieństwo pewnych białek wirusów do strukturalnych białek komórek człowieka. To ono przyczynia się do powstania wachlarza chorób autoimmunologicznych wywoływanych przez szczepienia. 

Białko kolcowe S koronawirusa SARS-CoV-2 jest podobne do wielu białek ludzkich komórek w mózgu, mięśniu sercowym, płucach, nerkach, jelitach, szpiku kostnym, wątrobie, łożysku, krwinkach, tarczycy, przysadce mózgowej czy jądrach. 

Szczepionki na COVID-19 zawierają materiał genetyczny koronawirusa (mRNA), który dzięki lipidowym nanocząstkom jest transportowany do wnętrza komórek. Tam uaktywnia produkcję wielu kopii białka kolcowego S, które w założeniu mają pobudzać układ odpornościowy do atakowania tego białka, generując odporność przeciw koronawirusom.

Natura działa jednak w inny sposób niż zaplanowali to producenci szczepionek i sprawia, że układ odpornościowy zaczyna atakować własne komórki i tkanki zawierające białka homologiczne do białka S, powodując choroby autoimmunologiczne.

W USA zaszczepiono dotąd od blisko 10 milionów osób, choć prawdziwe liczby są nieznane.  Jest to co najmniej 6 razy  mniej, niż zaplanowano, bo brak chętnych do tych szczepień.  Do bazy VAERS w ciągu 2-3 tygodni zgłoszono prawie 4000 poważnych powikłań poszczepiennych, w tym 12 zgonów.

Jednak zgłaszanych jest tylko ok. 1-5% przypadków powikłań. Zatem powyższe liczby należy pomnożyć przez 100 lub 20. Powikłań może być więc w samych USA ok. 400 000, czyli wystąpiły one u 6 do 10 % osób zaszczepionych. 

To znacznie więcej niż rejestruje się po innych szczepieniach. I są to tylko powikłania wczesne oraz natychmiastowe, te bardziej odległe mogą wystąpić po kilku miesiącach lub latach. W USA lekarze namawiają mężczyzn, aby przed szczepieniem na wszelki wypadek zamrażali swoje plemniki, bo nie można wykluczyć, iż staną się bezpłodni. 

Ostatnio WHO i wiele krajowych agencji promujących szczepienia ogłosiło, że wbrew wcześniejszym zaleceniom można znacznie opóźnić lub wręcz zrezygnować z podawania drugiej dawki szczepionek przeciwko COVID-19.

Osoby, które dały się namówić na covidowe szczepienia niesprawdzonymi szczepionkami i które otrzymały prawdziwe szczepionki (a nie atrapy), prawdopodobnie będą narażone na jakieś negatywne reakcje poszczepienne, które być może wywołają choroby autoimmunologiczne.