Naukowcy ogłosili niedawno, że z pomocą ultradźwięków udało się wybudzić ze śpiączki kolejnych pacjentów. Stymulacja mózgu ultradźwiękami jest całkowicie bezpieczna i może stać się bardziej powszechna w najbliższych latach.

 

W 2016 roku, zespół badawczy z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles zastosował nieinwazyjną technikę stymulacji mózgu ultradźwiękami o niskiej częstotliwości. 25-letni pacjent był po operacji i znajdował się w śpiączce farmakologicznej. Wykazywał minimalne oznaki świadomości i rozumienia mowy. Jednak dzięki ultradźwiękom udało się pobudzić neurony we wzgórzu – regionie mózgu, który u osób w śpiączce posiada ograniczoną sprawność. Już po trzech dniach, pacjent odzyskał pełną świadomość.

 

Najnowsze badania są kontynuacją eksperymentu sprzed lat i zdają się potwierdzać, że ultradźwięki faktycznie mogą wybudzać pacjentów ze śpiączki. Tym razem technikę stymulacji mózgu zastosowano na trzech pacjentach w stanie minimalnej świadomości. Ta specyficzna forma terapii obejmowała dwie 10-minutowe sesje z tygodniową przerwą między sesjami.

 

 

Ultradźwięki ostatecznie poprawiły stan dwóch pacjentów już w ciągu kilku dni. Jednym z nich jest 56-letni pacjent, który przeszedł udar mózgu, znajdował się w stanie minimalnej świadomości przez ponad 14 miesięcy i nie mógł się w ogóle komunikować. Po zastosowanej terapii potrafił wykonywać proste czynności i reagował na pytania.

 

Druga pacjenta w wieku 50 lat znajdowała się w stanie minimalnej świadomości przez ponad 2,5 roku po zatrzymaniu akcji serca. Dzięki ultradźwiękom, jej stan uległ niewielkiej, choć zauważalnej poprawie – kobieta zaczęła rozumieć mowę i potrafiła rozpoznawać przedmioty. W przypadku trzeciego pacjenta – 58-letniego mężczyzny, który 5,5 roku temu uległ wypadkowi samochodowemu i był minimalnie przytomny – nie zauważono żadnej różnicy.

 

Zdaniem naukowców jest to bardzo mało prawdopodobne, aby stan zdrowia dwóch pacjentów uległ spontanicznej poprawie. Korzyści wynikające ze stymulacji mózgu ultradźwiękami są zauważalne i co ważne – technika stymulacyjna jest w pełni bezpieczna. Niewykluczone, że naukowcy będą przeprowadzać kolejne eksperymenty, aż technika stanie się ogólnodostępna.

 

Witamina C  ma ogromne znaczenie dla zdrowia człowieka. Zauważono, że osoby przebywajace długo w miejscach bez wystarczającego zaopatrzenia w pożywienie, niezwykle łatwo zapadali na różne choroby. Kiedyś tego procesu nie rozumiano, ale teraz już wiemy jak niebezpieczne mogą być braki witamin. NIektóre z nich odpowiadaja nie tylko za nasze zdrowie, ale stanowią tez barierę onkologiczną, nie dopuszczają do wytworzenia się komórek rakowych

 

Braki witaminy C, zwanej też inaczej kwasem askorbinowym to tylko jedna spośród wielu objawów choroby szkorbut, trapiącej marynarzy. Ich skutkami jest na przykład: wyczerpanie, bezwład, zapadnięte oczy, blada cera, anemia, depresja i osłabienie. Osoba cierpiąca z powodu tego stanu mogą doświadczać bólów stawów i mięśni, mdłości, omdleń lub zawrotów głowy. Jego wielorakie oznaki pojawiają się również dziś. Wygląda na to, że szkorbut nie jest jakąś określoną chorobą, ale stanem prowadzącym do innych schorzeń.

 

Różnica polega na tym, że dziś istnieje wiele różnych nazw przypisanych do chorób, które często mają związek ze szkorbutem. Daje to korzyści „Wielkiej Farmie” (przemysłowi farmaceutycznemu) w postaci opracowywania i sprzedaży nowych drogich farmaceutyków. Nie należy się więc dziwić, że zdolność taniej witaminy C do bezpiecznego leczenia wszelkich dolegliwości, poczynając od przeziębień a na raku kończąc, jest mocno marginalizowana przez medyczną mafię.

 

Funkcje witaminy C to między innymi:

• zwiększa odporność organizmu (mniejsze ryzyko przeziębień i krótszy czas ich trwania),
• wpływa na wytwarzanie i zachowanie kolagenu (służy do produkcji tkanki łącznej),
• przyspiesza gojenie ran i zrastanie kości,
• hamuje tworzenie się sińców, powstawanie krwotoków czy krwawienia z dziąseł,
• odpowiada za sprawne funkcjonowanie układu krwionośnego i serca, obniża ciśnienie krwi,
• chroni przed miażdżycą i odkładaniem się cholesterolu,
• poprawia przyswajalność żelaza, uczestniczy w regeneracji witaminy E,
• działa jako przeciwutleniacz (wychwytuje wolne rodniki),
• chroni organizm przed zmianami nowotworowymi.

 

Na szczęście szkorbut związany jest z długotrwałym (około 70 dniowym) brakiem witaminy C w organizmie. Co jest raczej niemożliwe przy stałym dostępie do pokarmu w tym warzyw i owoców. Inne zaburzenia związane z brakiem witaminy C to:

• zaburzenia w produkcji kolagenu, co przekłada się na wolniejsze gojenie się ran,
• zmniejszona odporność na infekcje (częstsze i dłuższe przeziębienia),
• bóle mięśniowe i stawowe, zmęczenie, apatia, brak apetytu, schorzenia żołądka i zapalenie błony śluzowej.

Według lekarza, dra Ronalda Hunninghake’a, ofiary raka cierpią na niedobór witaminy C. Dr Hunninghake od dwudziestu lat pracuje razem z pionierem ortomolekularnego leczenia raka, drem Hugh Riordanem. Ich praca jest kontynuacją spostrzeżeń dra Linusa Paulinga w sprawie zapobiegania i leczenia chorób zakaźnych i raka witaminą C.

 

Pojęcie medycyny ortomolekularnej pochodzi od amerykańskiego dwukrotnego laureata Nagrody Nobla - Linusa Paulinga. Według jego przekonania w chorym organizmie istnieje biochemiczna nierównowaga, która jednak może być niwelowana poprzez dostarczenie mu ortomolekuł, czyli tzw. właściwych cząsteczek („orthos” /grec./ - właściwy, prawidłowy oraz „molecula” /łac./ -  drobina, cząsteczka). Linus Pauling odkrył ogromne możliwości lecznicze i wspomagające leczenie, tkwiące w substancjach naturalnych. Dlatego też od 1960 roku polecał zażywanie wysoko-dozowanych dawek witamin, minerałów i mikroelementów, które są pomocne w celu utrzymania wydajności organizmu oraz jego odporności na choroby.

 

Sukcesy w leczeniu pacjentów cierpiących na raka przy pomocy protokołu dra Riordana nie są szeroko publikowane. Ci i inni ortomolekularni lekarze, którzy w leczeniu pacjentów polegają wyłącznie na uzupełnianiu witamin i mineralnych suplementów, chcą uniknąć zmasowanego ataku ze strony medycznego establishmentu, jaki rozwścieczeni ojcowie „przemysłu rakowego” przypuścili na Linusa Paulinga po ogłoszeniu przez niego rewelacji na temat witaminy C mówiących, że może ona leczyć raka i że „wojna z rakiem to oszustwo”.

 

Dr Riordan wykazuje, że witamina C w dużych dawkach jest wybiórczo cytotoksyczna w stosunku do komórek raka. Kiedy dawka jest wystarczająco duża, witamina C zmienia się z przeciwutleniacza w utleniacz. W rezultacie beztlenowe komórki rakowe zamierają po wystawieniu ich na działanie tlenu.

 

Dr Karel Tyml i jego współpracownicy z Uniwersytetu Zachodniego Ontario odkryli, że witamina C jest zdolna do odwrócenia posocznicy (sepsa) – potencjalnie śmiertelnej choroby o symptomach przypominających szkorbut. Amerykańscy badacze dowodzą, że witamina C podawana w bardzo wysokich dawkach może skutecznie zabijać komórki nowotworowe. O swoim odkryciu donoszą na łamach czasopisma Proceedings of the National Academy of Sciences.

 

Eksperyment przeprowadzono na myszach cierpiących na ciężki niedobór immunologiczny. Ich odporność była tak słaba, że nie odrzucały nawet przeszczepu komórek z ludzkich nowotworów, które posłużyły jako model analogicznej choroby u człowieka. Gdy rozpoczęto terapię, udało się ograniczyć rozrost guza o 41-53% w stosunku do grupy nieleczonej.

 

Witamina C znajduje się w świeżych owocach i warzywach. Doskonałym jej źródłem są zarówno owoce cytrusowe (cytryny, pomarańcze, grejpfruty), kiwi, melony, ananasy, jak i rodzime czarne oraz czerwone porzeczki, truskawki, jagody czarnego bzu, maliny, jeżyny. Jest jej dużo w brukselce, kapuście, kalafiorze, rzepie, cebuli, szpinaku, brokułach, groszku zielonym, kalarepie, szparagach. Znajduje się też w jabłkach, ziarnach soi, ziemniakach, pomidorach, karczochach. Witaminę C niszczy tlenek węgla, którym jest zanieczyszczone powietrze w miastach, dlatego też ich mieszkańcy powinni przyjmować jej zwiększone dawki.

 

 

Żródła:

- Paul Fassa „Vitamin C – Cure colds to cancer”   http://www.naturalnews.com/030792_vitamin_C_cancer.html

- http://www.witaminka.info/witamina-c.php

Jak wynika z najnowszych badań opublikowanych w The Journal of the American Medical Association (JAMA), zażywanie witaminy E we wczesnym stadium Alzheimera pozwala spowolnić spadek funkcji poznawczych. Uczeni odkryli, że suplementy pozwoliły pacjentom utrzymać zdolność wykonywania podstawowych zadań średnio o około 6 miesięcy.

 

Badania były przeprowadzane przez naukowców z Ośrodka Opieki nad Weteranami w Minneapolis. W okresie od sierpnia 2007 roku do marca 2012 roku zaproszono do badania 610 wolontariuszy i przydzielano ich do jednej z czterch grup. Jedna grupa osób brała dziennie 2000 jednostek międzynarodowych (IU) witaminy E. Druga otrzymywała memantynę - lek stosowany przy chorobie Alzheimera, trzecia kombinację obu środków, natomiast czwarta - placebo.

 

Po około dwóch lat obserwacji zespół doszedł do wniosku, że pierwsza grupa zażywająca witaminę E jako jedyna wykazała wolniejszy spadek zdolności do wykonywania codziennych czynności. Naukowcy podkreślają jednak iż wyniki powyższych badań nie należy rozumieć jako skutecznego sposobu na zapobieganie Alzheimera.

 

Jak twierdzi Dr. Ronald Petersen, dyrektor Centrum Badań nad Chorobą Alzheimera w Mayo Clinic, wyniki badań są skromne, jednak poprzednie badanie wykazało zwiększone ryzyko zgonu wśród osób przyjmujących witaminę E, o czym naukowcy nie wspomnieli w najnowszym badaniu. Natomiast autor badania Dr. Maurice Dysken powiedział, że dawkowanie witaminy E nie jest w stanie zatrzymać rozwój choroby a jedynie spowolnić go.

 

 

Źródło: http://jama.jamanetwork.com/article.aspx?articleid=1810379