Szwajcarscy naukowcy zdołali skomunikować się z całkowicie sparaliżowanymi pacjentami, dotkniętymi chorobą stwardnienia zanikowego bocznego. Choroba charakteryzuje się stopniową degradacją neuronów motorycznych, pacjenci tracą zdolność do poruszania się, jedzenia i samodzielnego oddychania.

Opracowano specjalne urządzenie, które umożliwiło komunikację z czterema pacjentami. Autorzy badania zadawali im pytania, które wymagały odpowiedzi „tak” lub „nie”. Odpowiedzi określano na podstawie stężenia tlenu w pewnych obszarach mózgu, kontrolowanych podczas eksperymentu.

Jeden z członków zespołu badawczego wyjaśnia, że dodatnie i ujemne reakcje można było zaobserwować także w postaci zmian w przepływie krwi w czołowej części mózgu. Na podstawie tych zmian można było wyciągnąć wnioski co do odpowiedzi pacjenta.

W niektórych przypadkach jednak błędnie interpretowano wyniki, wystąpiło to u około jednej trzeciej przypadków w grupie badaniowej. Każde rozproszenie podczas rozmowy mogło skutkować mylącą aktywnością w mózgu.