Od jakiego wieku dziecko powinno spać we własnym pokoju?

Kategorie: 

Źródło: pixabay.com

Badania sugerują, że niemowlęta, które śpią w jednym pokoju z rodzicami w pierwszym roku życia (lecz w osobnym łóżku), rzadziej umierają z powodu nagłej śmierci łóżeczkowej (SIDS). Naukowcy sugerują, że ma to związek z lżejszym snem – niemowlęta, które śpią w pobliżu rodziców, mogą łatwiej się budzić i rzadziej zapadają w głęboki sen, co stanowi czynnik ryzyka dla SIDS. Współdzielenie pokoju z noworodkiem ma sens także z logistycznego punktu widzenia. Nocne karmienie oraz przewijanie są łatwiejszym do wykonania zadaniem, gdy dziecko jest obok rodziców.

 

W listopadzie 2016 roku przedstawiciele Amerykańskiej Akademii Pediatrii ds. SIDS zaktualizowali wytyczne dotyczące miejsca snu dziecka. Wcześniej twierdzono, że dzieci powinny spać w sypialni rodziców przez cały pierwszy rok swojego życia. Nowa propozycja to przynajmniej 6 pierwszych miesięcy, choć rok jest nadal najbezpieczniejszym rozwiązaniem.

 

Obecnie daje się rodzicom trochę większą swobodę po pierwszych 6 miesiącach życia dziecka. Badania dowiodły, że niemowlęta w wieku od 4 do 9 miesięcy, które spały w jednym pokoju z rodzicami, miały dłuższy oraz spokojniejszy sen.



Dzielenie sypialni z dziećmi zakłóca sen wszystkich przebywających w pokoju, niemowlęta oraz dorośli doświadczają krótkich przebudzeń podczas snu. Warto zwrócić także uwagę na fakt, że krótkie przebudzenia dzieci powodują częste reakcje ze strony rodziców. To budzi w dziecku ciągłe oczekiwanie tych reakcji, co może powodować zły cykl rozwojowy. W badaniach odnotowano także, że niemowlęta, które spały w jednym pokoju z rodzicami, były czterokrotnie częściej brane do łóżek rodziców niż dzieci, które spały we własnym pokoju, co nie jest zalecaną praktyką.

 

Ocena: 

4
Średnio: 4 (1 vote)

Skomentuj