Intrygujące badanie opublikowane w Nature Neuroscience informują, że picie kawy korzystnie wpływa na pamięć długotrwałą. Okazuje się, że kofeina wzmacnia pewne wspomnienia na około jeden pełny dzień po spożyciu.

Uczestnicy badania, którzy nie spożywają regularnie żadnych produktów zawierających kofeinę, mieli za zadanie przestudiować serię zdjęć a pięć minut później losowo wybrane osoby zażyły 200 mg. kofeiny lub placebo. Próbki śliny zostały pobrane tuż przed wzięciem tabletki, jedną godzinę, trzy godziny oraz 24 godziny po spożyciu.

Następnego dnia, obie grupy przeszły przez test aby sprawdzić jak potrafią oni rozpoznawać obrazy przedstawione dzień wcześniej. Niektóre zdjęcia były takie same, inne były podobne ale nie identyczne, a jeszcze inne były zupełnie nowe. Uczeni zauważyli że większość osób, która spożyła dzień wcześniej kofeinę była w stanie zidentyfikować nowe obrazy jako podobne do wcześniej przeglądanych, czego nie była w stanie dokonać druga grupa, która zażyła placebo.

Autor badania Michael Yassa powiedział, że gdyby użyto standardowych zadań rozpoznawania to nie udałoby się odkryć wpływu kofeiny. Uczestnicy w powyższym badaniu musieli bardziej wytężyć swój mózg aby rozróżnić obrazy. Dotychczas przeprowadzono niewiele badań określających wpływ kofeiny na pamięć długotrwałą a w większości przypadków dowiedziono, że substancja ma co najwyżej niewielki wpływ na zachowanie.

Powyższe badanie jednak różni się od pozostałych, ponieważ uczestnicy najpierw przestudiowali zdjęcia a dopiero potem zażyli dawkę kofeiny. Jak twierdzi Yassa, niemal we wszystkich testach podawano najpierw kofeinę przez co nie ma pewności, czy efekt osiągnięto poprzez podanie tej substancji, czy też zależało to od uwagi, czujności, skupienia lub innych czynników.

Korzystanie z komputera w wieku od 60 do 69 lat zmniejsza ryzyko demencji o 15 procent, podczas gdy oglądanie telewizji zwiększa je o 24 procent. Do takich wniosków doszli amerykańscy epidemiolodzy po zbadaniu danych 146 tys. mieszkańców Wielkiej Brytanii. Wyniki badań zostały opublikowane w czasopiśmie Proceedings of the National Academy of Sciences.

Brak aktywności fizycznej i demencja mają ze sobą wzajemny związek: z jednej strony mała aktywność fizyczna zwiększa ryzyko zaburzeń poznawczych. Z drugiej strony, na tle utraty pamięci, uwagi, woli i umiejętności, codzienna aktywność człowieka naturalnie maleje.

W pozycji siedzącej osoba zwykle spędza mniej niż półtora raza podstawowej przemiany materii. Ale jednocześnie siedzący tryb wypoczynku może być bierny poznawczo (oglądanie telewizji) lub aktywny (czytanie, gry planszowe lub komputer). Niektóre wcześniejsze badania wykazały, że ryzyko chorób sercowo - naczyniowych jest między nimi różne, chociaż poziom wydatkowania energii wydaje się być porównywalny.

Istnieją dowody na to, że ludzie, którzy wolą relaksować się przed komputerem, radzą sobie lepiej w testach na inteligencję niż ci, którzy wolą oglądać telewizję. Dotyczy to jednak pojedynczych testów, a dane dotyczące długoterminowego ryzyka rozwoju demencji u osób preferujących różne rodzaje biernej rekreacji nie są jeszcze dostępne.

Aby zrozumieć, czy ryzyko związane z różnymi rodzajami braku aktywności fizycznej jest różne, epidemiolodzy z uniwersytetów w Teksasie i Południowej Kalifornii pod kierownictwem Gene'a Alexandra przeanalizowali retrospektywnie dane 146 tys. osób zarejestrowanych w brytyjskim biobanku i początkowo bez demencji.

W momencie wpisu do rejestru (w latach 2006-2010) wszyscy badani mieli od 60 do 69 lat. W okresie obserwacji 11,87 ± 1,17 roku zarejestrowano około 3,5 tys. przypadków otępienia.

Ze względu na kompleksowy charakter danych w biobanku naukowcy byli w stanie uwzględnić duży zestaw danych demograficznych, szereg złych nawyków, chorób współistniejących, środowiska społecznego, wzorców żywieniowych oraz obecność genetycznej predyspozycji do choroby Alzheimera. Na etapie wpisu do rejestru wszyscy uczestnicy zostali zapytani o poziom aktywności fizycznej i preferencje w zakresie biernej rekreacji. Badani oglądali telewizję średnio 3,39 ± 1,86 godziny dziennie, spędzali przy komputerze 0,93 godziny dziennie (dolna granica środkowego tercyla wynosiła 0,5 godziny, górna godzina).

Po uwzględnieniu czynników zakłócających aktywność fizyczna (RR 0,96, 95% CI 0,94–0,99, p = 0,015) oraz korzystanie z komputera (RR 0,85, 95% CI 0,81–0,90, p < 0,0001) okazały się czynnikami antyryzykowymi dla demencja. Natomiast oglądanie telewizji zwiększało ryzyko otępienia o prawie jedną czwartą (RR 1,24, 95% CI 1,15–1,32, p < 0,0001). Im więcej czasu osoba spędzała na oglądaniu telewizji (p < 3 × 10–6) lub korzystaniu z komputera (p < 3 × 10–11), tym silniejszy był wpływ tego czynnika na ryzyko wystąpienia otępienia.

Aby sprawdzić, czy różnica wynika z faktu, że wśród osób oglądających telewizję na początku badania jest więcej nierozpoznanych pacjentów z demencją, autorzy oddzielnie przeanalizowali dane od osób, u których zdiagnozowano demencję po pięciu latach od rozpoczęcia obserwacji (zwykle około od wystąpienia objawów demencji starczej do diagnozy). Po ponownym obliczeniu danych wpływ różnych rodzajów biernego odpoczynku na zdrowie poznawcze pozostał taki sam, aż do tych samych współczynników hazardu. Dostosowanie do poziomu aktywności fizycznej również nie zmieniło charakteru oddziaływania telewizora i komputera.

W związku z tym, konkludują autorzy badania, ważne okazało się uwzględnienie nie tylko samego faktu braku aktywności fizycznej, ale także tego, co dana osoba robi w tym samym czasie. Naukowcy zaproponowali wiarygodne wyjaśnienia różnicy między komputerem a telewizorem.

Po pierwsze, być może chodzi o aktywność fizyczną. Porównanie kosztów energii dla różnych rodzajów siedzącego trybu życia pokazuje, że oglądanie telewizji i pisanie na klawiaturze nie są równoważne dla osoby, a np. różnica w kosztach energii podczas grania w gry wideo na konsoli i oglądania telewizji może sięgać nawet jednego pół razy. Poza tym najpopularniejsze programy telewizyjne są wieczorami, a ich oglądaniu często towarzyszy późny posiłek, co zaostrza zaburzenia metaboliczne. Po drugie, interakcja z interfejsem użytkownika komputera jest zasadniczo prostym treningiem poznawczym.

Jednak różnica w ilości wydatkowanej energii okazuje się dość niewielka, a dane dotyczące wpływu treningu poznawczego na przebieg otępienia są sprzeczne, więc przyczyny tak dużej różnicy w częstości występowania pozostają do wyjaśnienia w przyszłości. W międzyczasie uzyskane dane mogą być wykorzystane w rozwoju polityki społecznej i doradzaniu pacjentom w celu zmniejszenia częstości występowania chorób powodujących niepełnosprawność.

Ten trend był szczególnie widoczny u osób poniżej pięćsdziesiątego roku życia. Naukowcy ustalili również, że witamina D z diety jest lepsza od suplementacji. Zachorowalność na raka jelita grubego stale rośnie u osób do pięćdziesiątego roku życia i do tej pory naukowcy nie potrafią dokładnie wyjaśnić, dlaczego tak się dzieje. Do najbardziej oczywistych czynników należą późne wizyty u lekarza i ograniczona diagnoza, nawet w przypadku występowania dolegliwości.

Amerykańscy naukowcy z Instytutu Badań nad Rakiem Dana-Farber postanowili ocenić potencjalne korzyści witaminy D jako prostego środka zapobiegawczego przeciwko rakowi jelita.

W badaniu wzięło udział blisko 95 tys. kobiet w wieku od 25 do 42 lat, które od około 25 lat regularnie dostarczały dane na temat stylu życia, odżywiania, badań lekarskich i stanu zdrowia. Wyniki podaje The Harvard Gazette.

W tym czasie naukowcy zarejestrowali 111 przypadków raka jelita grubego i 3317 przypadków polipów w jelicie, czyli prawdopodobnych prekursorów nowotworu.

Obserwacje wykazały, że wyższe spożycie witaminy D zmniejszyło zarówno ryzyko raka, jak i polipów u osób poniżej pięćdzieisiątego roku życia o 50%. Średnie dzienne spożycie witaminy D wynosiło około 300 IU. Naukowcy zauważyli również, że u osób po pięćdziesięciu latach korelacja nie była już tak silna, ale przyczyny tego nie są jeszcze jasne.

„Bardzo ważne jest zrozumienie czynników ryzyka raka jelita grubego w młodym wieku, aby rozsądnie zalecić konkretną dietę i styl życia” – podsumowali autorzy badania.

Warto zauważyć, że spożycie witaminy D w diecie, np. w jajach, grzybach, rybach i mleku, miało większe znaczenie w zapobieganiu nowotworom niż suplementacja.

Biolodzy odkryli przeciwciało o unikalnej strukturze, które może całkowicie zneutralizować wirusa Zika w hodowlach komórkowych i organizmach zwierząt doświadczalnych, nawet przy bardzo niskich stężeniach. Cząsteczka ta posłuży jako podstawa do stworzenia pierwszych leków na tę chorobę - poinformował w piątek serwis prasowy amerykańskiego Cornell University.

Gorączka Zika, przenoszona przez komara Aedes aegypti, została po raz pierwszy zidentyfikowana w 1947 roku w Ugandzie. Ogniska choroby odnotowano następnie w Azji, Afryce, Ameryce Południowej i Północnej, a także w regionie Pacyfiku. Ostatnie duże ognisko choroby miało miejsce w latach 2015-2016 w Ameryce Łacińskiej, gdzie u dzieci, których matki zaraziły się wirusem Zika w czasie ciąży, wykryto niebezpieczne działanie niepożądane zakażenia wirusem Zika (ZIKV), czyli małogłowie.

"Przeciwciało, które odkryliśmy, może być użyte na dwa sposoby. Może być użyte do szybkiej neutralizacji cząstek wirusa Zika w krwiobiegu już zakażonych kobiet w ciąży lub do zapobiegania tej chorobie w tych regionach Ziemi, w których występują ogniska Zika" - powiedział. profesor Cornell University w Ithaca (USA) Sally Permar, cytowana przez służby prasowe uniwersytetu.

Profesor Permar i jej współpracownicy znaleźli rozwiązanie tego problemu, badając próbki krwi od dziesięciu ciężarnych kobiet w Brazylii, które miały Zika w latach 2015-2016 podczas ostatniego dużego wybuchu choroby w Ameryce Łacińskiej. Naukowcy zasugerowali, że te próbki mogą zawierać przeciwciała, które mogą chronić płód przed przenikaniem do niego cząstek ZIKV.

Mając to na uwadze, biolodzy molekularni wyodrębnili przeciwciała z próbek krwi i przeanalizowali ich interakcje z różnymi odmianami czynnika sprawczego Zika. Eksperymenty te doprowadziły do ​​odkrycia unikalnego przeciwciała DH1017, które teoretycznie nie powinno neutralizować cząsteczek ZIKV, gdyż należy do klasy przeciwciał IgM, których cząsteczki organizm wytwarza przy pierwszym kontakcie z patogenem.

W praktyce, jak pokazały pierwsze eksperymenty z syntetycznymi kopiami cząsteczki DH1017, przeciwciało to aktywnie wiązało się z otoczką wirusa Zika i całkowicie neutralizowało ten patogen nawet przy bardzo niskich stężeniach. Stało się tak zarówno w eksperymentach z hodowlą komórkową, jak iw eksperymentach na ciężarnych myszach zakażonych śmiertelnymi dawkami cząstek ZIKV.

Kolejne eksperymenty wykazały, że wysoka skuteczność tego przeciwciała wynika z jego unikalnej budowy. Pozwala tym cząsteczkom wiązać się z otoczką wirusa przy użyciu pięciu oddzielnych łańcuchów aminokwasowych zamiast dwóch, jak to robią konwencjonalne przeciwciała przeciwwirusowe IgG, co zwiększa skuteczność DH1017 około pięć razy w porównaniu z jego odpowiednikami IgG.

W niedalekiej przyszłości naukowcy planują przetestować bezpieczeństwo i skuteczność tych przeciwciał w eksperymentach na małpach i innych zwierzętach. Pomyślne zakończenie tych eksperymentów utoruje drogę do badań klinicznych na ochotnikach, co jest niezbędne do wprowadzenia DH1017 do praktyki medycznej, podsumowali biolodzy.